Werk en rust...

Zo, eindelijk, eindelijk, eindelijk weer een verhaal uit Suriname! Sorry, het was de laatste tijd hier druk en ik moest me echt even focussen op stage. Maar goed, nu dus wel weer een verhaal!
Deze afgelopen week had ik mijn laatste stageweek, alles is klaar…volgende week krijg ik nog 1 opdracht terug en dan is echt alles afgerond. Maar met veel dankbaarheid kan ik zeggen dat ik klaar ben! De afgelopen tijd was niet altijd zo leuk, omdat ik nog heel veel moest doen aan verpleegtechnische handelingen. Wanneer ik die niet allemaal zou halen, moest ik een verlenging doen in Nederland na de zomer. Dit heeft me echt veel stress gekost… Maar afgelopen donderdag en vrijdag waren de dagen dat alles is afgetekend! Niet dankzij mij, maar omdat God zorgt! Hij is trouw!

Stage was echt ontzettend leerzaam en ik heb er echt van genoten! Het contact met de patiënten, de verhalen die je hoort, het werk wat gedaan moest worden, het contact met de artsen en collega’s… In het begin twijfelde ik of het ziekenhuis wel iets voor mij zou zijn, nu denk ik dat het best wel iets voor mij zou kunnen zijn. Ik vind het leuk, de wat complexere zorg en ook juist op het moment dat de mensen in een dieptepunt zitten en zorg nodig hebben er voor ze zijn.

De empathische houding die ik zo belangrijk vind, mis ik hier een beetje in de collega’s. Wanneer er iets gedaan moet worden bij een patiënt en het is vervelend of pijnlijk, dan is het ‘even hoor’. Maar goed, dat is ook een stukje cultuur, op het werk schijnen mensen dus veel minder aardig en leuk te zijn dan wanneer ze vrij zijn. Werken is natuurlijk ‘moeite maken’…en tja, als je ’s morgens al begint met ‘ik ben moe’, ‘ik heb hoofdpijn’ of ‘vandaag heb ik echt geen zin’, is niet zo motiverend! Het is grappig om dan even zo’n zeurgesprekje aan te gaan ‘oh wat vervelend voor je, hoe komt het dat je hoofdpijn hebt?’ of ‘heb je wel goed geslapen vannacht?’…vinden ze wel wat.
Maar goed, ik heb echt een keer met mijn mond bijna open gestaan van verbazing. De zaalarts was bij een patiënt, deze patiënt was al eerder opgenomen geweest en ik weet niet wat er allemaal precies aan de hand was, maar zij ging het gesprek aan met deze patiënt: ‘…bent u nu uzelf?’ ‘ja’ ‘oké, het is heel belangrijk dat u dus niet uzelf bent’ en met dezelfde adem ‘heeft u buikpijn?’ ‘nee’ ‘oké laat me uw buik zien’. Kunnen jullie je voorstellen dat je dan even met je oren staat te klapperen? Haha, we hebben er hier heel hard om gelachen, maar eigenlijk is het zo niet respectvol!

O ja, ik heb jullie nog niet verteld van mijn worsteling met een infuusnaald zetten…haha eigenlijk wel zielig voor de patiënten…ik heb er lang over gedaan voor ik eindelijk een keer raak prikte! De eerste 6 of 7 keer zat ik of naast het vat of erin en dan gelijk aan de andere kant er weer uit of op een andere manier verkeerd. De collega die dan meekeek nam het dan over en zette met weinig moeite een naald in het vat. Ik heb 1 keer gehad dat ik ook miszat, toen werd heel de bovenkant van de hand van die patiënt dik, wauw dan voel je je echt schuldig!
Beetje triest maar het ging echt niet…tot eindelijk het grote moment kwam dat er een collega met me mee ging kijken die me stap voor stap bijstond en erdoor loosde. En het was eindelijk gelukt!!! Hier thuis verbaasden ze zich erover dat het me niet lukte…want het was zo makkelijk en je kon bijna niet missen… haha blijkbaar wel dus ;)

Maar goed, het einde van de stage is nu toch echt gekomen! We genieten er enorm van! We gaan lekker uit eten en gisteren zijn we de stad nog in geweest voor een bezoek aan Fort Zeelandia en Paramaribo Zoo. Heerlijk zo een dagje. Gerianne en ik zijn trouwens samen thuis, want de andere drie zitten 10 dagen in Aruba… Dus we zijn lekker samen op stap geweest! Het Fort was interessant om te zien, de geschiedenis van het land is echt zo groot! Er is hier echt ontzettend veel gebeurd in het verleden en ook nog niet zo heel lang geleden. Bijvoorbeeld de slavernij en de afschaffing en het onafhankelijk worden van Suriname. Prachtig om te zien hier in dit land dat er zoveel vrijheid en respect is voor elkaar! Iedereen heeft wel een geloof, hindoe, moslim, evangelisch, joods, rooms-katholiek, christen…van alles. En hier kan het ook dat een kerk en een moskee naast elkaar staan. De verdraagzaamheid is hier bijzonder! Het is helemaal niet gek om gelovig te zijn, je zou bijna denken dat het eerder gek is om geen geloof te hebben. Ook zo mooi wanneer patiënten daar iets over vertellen dat ze op God vertrouwen voor waar ze nu doorheen gaan en wat ze nog moeten gaan meemaken. Het geloof is hier heel open.
Paramaribo Zoo… fantastisch! Neem vooral geen Nederlandse dierentuin in gedachten want dan klopt er niets van… er zit van alles: geiten, kippen, konijnen, cavia’s, ara’s, pauwen, aapjes(oei, zo schattig!), schildpadden, 1 kaaiman en wat jaquars en ook een paar slangen. Echt wel leuk om een keer gezien te hebben, je bent er met een uurtje wel doorheen. Maar het was leuk! Hebben we ook weer gezien!

Wauw, de tijd gaat echt zo hard! Nog twee weken en twee dagen, dan gaan we alweer vertrekken van hier! De komende twee weken gaan we nog wat tripjes doen. Maandag tot woensdag zijn we weg, dan zijn we op trip naar Raleighvallen en Voltzberg. De week erna willen we nog met z’n 5-jes naar Fredberg. Voor de liefhebber die meer wil weten over deze tripjes: kijk even op de site van SuForYou… of vraag Meneer Google even ;)

Goed dat was het weer voor deze keer!

Een hartelijke groet uit Suriname!