Stage lopen…

Zo, het werd weer tijd voor een verhaal van mijn kant uit Suriname! Allereerst wil ik even kwijt dat ik het heel erg leuk vind dat er zoveel mensen meeleven/meelezen. Heel hartelijk bedankt voor uw/jou belangstelling en reacties!!

Deze week heb ik dan eindelijk echt stage gelopen! K ben weer goed opgeknapt en lekker aan het werk gegaan. Maandag t/m donderdag was ik te vinden in het ziekenhuis op de afdeling Algemene Chirurgie. We gaan elke week alleen maar dagdiensten werken van maandag t/m donderdag. Dat is een beetje de regel in het ziekenhuis. Maar goed, mn eerste dagen op de afdeling! Wat was het veel, leuk, actief, afwisselend, verbazend, nieuw, uitdagend, leerzaam en nog veel meer! Ik heb een klein beetje geluk, want er is een Nederlandse student bij mij op de afdeling, zij doet precies dezelfde opleiding als ik en is even ver, maar is hier al 2 maanden. Zij is al 4 weken op de afdeling waar ik nu loop, dus ik loop heel fijn en gezellig met haar mee! Zij legt alles prima uit en k kan met haar ook even van alles bespreken over opdrachten en aftekenen. Dan is het meteen duidelijk zeg maar…als je hier iets duidelijk wilt krijgen kost dat een beetje meer tijd. Want eerst begrijpen ze jou niet, vervolgens zeggen ze maar wat en als je dan doorvraagt is het toch weer anders…tja, ik weet ook niet hoe dat werkt, maar lachwekkend is het wel. Het helpt heel goed om vriendelijk te blijven en als je eindelijk antwoord hebt met een hele lieve lach ‘Dankuwel’ te zeggen. We wennen er al een beetje aan…
Maar goed, terug naar de afdeling. Ik heb al veel gezien! Van de week hadden we op 1 dag 5 opnames…dat geeft toch een hoop drukte op de afdeling. Op zich is het al best een drukke afdeling, er zijn veel dingen die geregeld en gedaan worden. We hebben controlerondes(vitale functies meten: bloeddruk, pols en temp) en wondrondes. Soms wil de arts ook nog een rondje, dan moeten de wonden soms ook weer open gelegd worden bij bepaalde patiënten. Het is leuk om nieuwe opnames te hebben, omdat die mensen soms acuut opgenomen worden vanaf de poli. We hadden van de week een opname van een Meneer die in een spijker had getrapt, deze meneer is ook diabeet, wat ervoor zorgt dat zoiets veel gevaarlijker is als bij een ‘gezond’ iemand. Trouwens, de helft van de patiënten is diabeet hier… Er liggen best veel verschillende mensen op de afdeling: mensen die een onderbeen moesten laten afzetten, mensen met buikoperaties waar stoma’s aangelegd werden, maar ook wonden aan de voeten. De wonden worden hier een beetje anders behandeld als in Nederland…daar zijn zoveel verschillende verbandmiddelen en dingen die je kan gebruiken. Hier hebben we iets minder mogelijkheden, ze gebruiken hier betajood of honing! Goed, als het werkt vind ik het prima…! Ik vind het wel leuk om al die dingen te zien hoe dat hier gaat…leerzaam wel! Suriname is echt een 3e wereldland. Zo op straat zou je dat niet 1,2,3 zeggen…rijk lijkt het niet, maar heel arm ook niet. Blijkbaar gaat er meer schuil achter de deuren dan we denken.

Goed, de communicatie hier…haha. Alles gaat hier op z’n 11 en dertigst. Ik liep op een gegeven moment met een Surinaamse collega mee, zij ging wonden verzorgen. Duurde even voor we begonnen: ‘ja loop maar vast, ik kom eraan’, goed, ik halverwege de gang maar even gewacht en toen kwam ze er toch al aan. Zaal 1 verzorgd, ‘we gaan nu zaal 2 doen’. ‘Wacht even’…daar ging ze. Ik heb ze niet meer terug gezien…ben maar even gaan kijken bij de zusterpost, zat ze daar in het hokje bij de arts voor de artsenvisite. Oké vooruit, dat is dus echt Surinaams… Het is niet altijd leuk, maar ja, we zijn in Suriname en het went best al! Eigenlijk is het best grappig… Ik was trouwens ook vol verbazing dat ze hier het woord incontinentiemateriaal niet kennen…ze noemen het hier gewoon pampers! Hier heel normaal, in Nederland ongeveer gelijk aan een lelijk woord…

Ik heb geloof ik ergens een vraag voorbij zien komen over de taal…ze spreken hier gewoon Nederlands. Wel op z’n Suri’s natuurlijk. Grappig is dat ze heel veel ‘hoor’ achter een zin zeggen en ‘toch’. In het ziekenhuis spreken we elkaar als collega’s niet aan met de voornaam en jij, nee het is hier zuster (..) en u! Ik zeg altijd maar dat ze me gewoon Jorinda moeten noemen… Soms spreken patiënten niet goed Nederlands, dan gaan de collega’s verder in het Sranan Tongo…ja das voor mij niet te verstaan. Sranan Tongo is de taal die hier naast Nederlands wordt gesproken.
Maar goed, ik heb een hele leuke en leerzame eerste week gehad, volgende week maar eens gaan kijken of ik al wat dingen kan gaan doen voor de opdrachten die we hebben.

Vandaag(vrijdag) hebben we trouwens de stempel gehaald voor ons verblijf hier. Moesten we halen bij Vreemdelingenzaken. We hebben geen compleet visum gekregen, dat gaat in etappes. We moesten ons melden bij Vreemdelingenzaken binnen 8 dagen na binnenkomst, dat hebben we heel braaf geprobeerd, maar we stonden vorige week bij het verkeerde adres…een taxi konden we zo snel niet krijgen, dus toen zijn we maar ergens wat gaan eten en de stad in gegaan. Dus vandaag wel naar het goede adres, daar hebben we echt heel vlot onze eerste stempel gekregen, nu moesten we een nieuwe afspraak maken om ons echte visum aan te vragen. Dat gaat 8 april gebeuren, ja wij weten ook niet precies waarom dat hier allemaal zo gaat. Maar dan moeten we dat ding aanvragen en dat duurt 3 maanden voordat dat klaar is, dus een visum zullen we nooit zien. Maar goed aanvragen moeten we wel, dus dat doen we dan ook maar, anders krijgen we een rode stempel op het vliegveld als we vertrekken, dat we 5 jaar het land niet in mogen ;).

Verder gaat het hier prima! K heb het echt naar m’n zin hier en geniet van het heerlijke warme weer!

Een hartelijke groet uit Suriname!!